DİYARBAKIR – Diyarbakır’ın merkez ilçesi Sur’un DEM Partili Belediye Eşbaşkanı Fatma Gulan Önkol ile Sur’un ve belediyenin sıkıntılarını konuştuk. Lakin bununla yetinemedik ve en genç belediye eşbaşkanlarından biri olan Önkol’un hayat kıssasını de konuştuk. Zira Önkol’un hayatı, son 30 yılda Kürtlerin yaşadıklarını da özetler nitelikteydi.
“Başka bir kuzenim vardı yanımda. Ceylan’ı duymuştuk ve çok öfkeliydik. Karakolun önüne gittik, kollarımızı açtık ve ‘Bizi de vurun’ diye bağırdık. Daha ortaokula gidiyorduk.”
Sur Belediyesi Eşbaşkanı Fatma Gulan Önkol, kuzeni Ceylan Önkol’un bir havan mermisiyle vefatından sonra yaşadıklarını bu türlü anlattı. Ceylan Önkol’u hatırlıyorsunuz, değil mi? Hani karakoldan atılan bir havan mermisiyle mi yoksa hayvanlarını otlatırken yerde gördüğü havan mermisiyle mi öldüğü açıklığa kavuşmayan 12 yaşındaki Ceylan Önkol. Fatma Gulan Önkol’a, “Bir akrabalığınız var mı?” diye sorunca bu anektodu anlattı.
Ancak Lice’nin bir köyünde doğan Önkol, yalnızca Ceylan’ın değil, daha birçok acıyı yaşayarak ve tanıklık ederek büyüdü. Doğduğu köy yakıldığında, dediğine nazaran, 2 ya da 3 yaşındaymış. Köyde yaşamak konusunda ısrarlı olan ailesi, en yakın köye göç etmiş lakin bu köy de yakılmış. Göç ettikleri öbür köy de… Önkol, “Göç ettiğimiz 3-4 köy de yakılınca Lice’ye göç ettik. Lakin koruculuk dayatılıyordu babama, sonunda Adana’ya göç ettik” diyor.
İlkokulu Adana’da okumuş Önkol. Aslında gittikleri yerde çok da yabancılık çekmemişler. Zira Liceli birçok kişi varmış gittikleri yerde ve birçoğu, tıpkı Önkol ailesi üzere, zarurî göçe maruz kalmış ailelerdir.
Adana’da geçen vakitle ilgili anılar biraz silik olsa da yoksulluk ve siyaset Önkol’un hafızasındaki yerini koruyor: “Seyhan ilçesine bağlı Çamlıbel Mahallesi’ne yerleşmiştik. Babam hayvanlarını satmış, kirada kaldığımız meskene birkaç kesim eşya almış. Ancak aile politikti. Annem, babam, ağabeyim, ablam daima partide çalışıyorlardı.”
ÇEYİZ SANDIĞINDAKİ CET TOHUMLAR
Adana mecburî göç ettikleri bir kenttir, gurbettir, sürgün yeridir. Fatma Gulan Önkol küçüktür ve bunun pek farkında değildir daha. Ancak annesi ve babası, bir gün Diyarbakır’a dönme hayali ile yaşıyorlar Adana’da.
“Annemin çeyiz sandığında tohumlar vardı” diyor Önkol. Tohum. Çeşitli sebzelerin tohumu. Bir gün köyüne döndüğünde bu cet tohumlarını ana toprağa ekecek, o toprağa ilişkin lezzet yine uzunluk verecek.
Önkol da bu tohumlardan yokmuş. Lakin, en azından şimdilik, bir sorun değil bu. Zira memleket hasreti çeken aile, yaklaşık 10 yıl sonra topraklarına geri dönme bahtını bulabilmiş. Önkol’un annesi köyde ve bu tohumlar emin ellerde.
BİBER GAZI, SLOGANLAR, HAREKETLER, YÜRÜYÜŞLER…
Önkol’un inşaatlarda çalışan ağabeyi, biriktirdiği para ile annelerine bir mesken alıyor Bağlar’da. Aile bu meskene yerleşiyor. Gulan Önkol, eğitimine burada devam ediyor. Siyasi şuur de burada gördüklerinden sonra oluşmaya başlıyor:
“Bütün olaylar, aksiyonlar bizim gözümüzün önünde oluyordu. Sokak aksiyonlarına, hak ihlallerine çok fazla şahitlik ettim. Çok polis baskısı vardı. İşte çocuğun kolu benim gözümün önünde kırılıyor. Bir çocuğa 15 kolluk vazifelisi birden saldırıyor. Ve bunların hepsini görüyorsun ve biber gazıyla büyüyorsun. Zira çabucak hemen her gün olaylar var ve daima biber gazı, hareket, sloganlar, yürüyüşler… Bunlara şahit olduğun için ister istemez politik bir kişilik ediniyorsun. Lise yılları bu türlü geçti. O periyot açlık grevleri var, ana lisanında eğitim talep ediliyor ve burada kitlesel büyük aksiyonlar yapılıyor. Lisede gençlik çalışmalarındaydım. Bizler de dahil oluyorduk çalışmalara bir ucundan. Bu nedenle ‘Üniversitede hukuk ya da siyaset okuyacağım’ diyordum.”
SUR’DA SESSİZLİK VE ENDİŞE GÜNLERİ
Önkol, Mardin Artuklu Üniversitesi’nde Siyaset Bilimi ve Memleketler arası Alakalar okudu. Okuduğu yıllar, kent merkezlerinde şiddetli çatışmaların yaşandığı döneme denk geliyor. Okulu bitirdiğinde Diyarbakır’a dönüyor ve sivil toplum örgütleriyle birlikte merkez Sur ilçesinde çalışmalar yürütüyor. Bayanlar ve çocuklar öncelikli çalışma alanıdır. Çatışma devrinin yarattığı travma, bilhassa bayanlarda ve çocuklarda besbelli bir halde gözlemlenmektedir.
Sur’da çalışmaya başladığında Önkol’un dikkatini çeken birinci şey, sessizlik ve dehşet olmuş. Şöyle anlattı: “Derin bir sessizlik vardı. Dehşet hakimdi Sur’da. Dernek olarak orada çalışma yürütüyoruz ve aileler çok dertli yaklaşıyor bize. Öte yandan bizim olduğumuz sokakta tarikatların kurumları var, dini örgütlenmeler var. Orada bağımsız bir dernek olarak çocuklar ve bayanlar için bir çalışma yürüttüğünde çok önemli bir önyargıyla karşılaşıyorsun. Bunu inanç vererek aştık. Çocukların ve bayanların uğrak yeri oldu derneğimiz. Çocuklarla psikososyal çalışmalar yürütüyorduk. Lakin kimi vakit şiddet müracaatları da bize geliyordu. Ya da işte işsizlik talebiyle, yoksulluktan kaynaklı takviye talebiyle de gelenler oluyordu. Zira kayyım süreciydi ve beşerler yalnız kaldıklarını hissediyorlardı. İrade olarak tanımadığı kayyımı muhatap alıp gidip oradan bir şey istemiyorlar. Halk için çalışan, çabalayan bir toplum kuruluşu gördükleri vakit direkt oraya yöneliyorlardı. Bize de birçok mevzuda danışmak ya da yardım talep etmek için geliyordu beşerler.”
SUR’DAN GÖÇ DEVAM EDİYOR
Sur, bilindiği üzere temel kenttir, Diyarbakır’dır. Kent büyüdükçe surların dışında yapılaşmaya gidiliyor ve vakitle surların dışında apartmanlardan oluşan öbür bir kent inşa ediliyor. Temel kent, Sur ilçesi kimliğini ediniyor.
“Diyarbakır’ın kalbi” Sur’da gerçekleşen çatışmalarda tarihi mahalleler yıkıldı ve burada yaşananların izlerini silmek üzere Diyarbakırlıların “ucube” diye nitelendirdiği yeni meskenler yapıldı hükümet tarafından. Belediyelere kayyım atandı.
Önkol, işte bu sürecin akabinde geldi Sur’a. Aslında Sur, Önkol’un yabancısı olduğu bir ilçe değildi zira Sur Belediyesi Eğitim Takviye Konutu’nda hazırlanmıştı üniversiteye. Sur’da çalışarak hem gönül borcunu ödeyecekti hem de son yıllarda aldığı yaralarla güç durumda olan Sur halkına elini uzatmış olacaktı.
SUR’DA BİTMEYEN TRAVMA
Ve sonunda, Önkol, Sur Belediyesi Eşbaşkanı seçilerek hizmet etme imkanını yakaladı.
Sur, Önkol’un deyişiyle, özel siyasetlerin yürütüldüğü bir ilçe. Yaraları şimdi kapanmadı. Buradan göç etmek zorunda kalanların problemleri çözülmedi. Gazi Caddesi turistik olsa da iç taraflarda yoksulluk diz uzunluğu. Uyuşturucu, hırsızlık ve fuhuş, Sur’da yaşayanların en büyük kaygısı. Göç, aşikâr bilinmeyen olsa da daha çok ekonomik nedenlerle devam ediyor.
Önkol, çatışmaların akabinde geldiği ve belediye eşbaşkanı olduğu Sur’u şöyle anlattı: “Okulu bitirip Sur’a geldiğimde bayanlarda ve çocuklarda savaşın tesirini görebiliyorduk. Hala da görüyoruz. Seçimden sonra yaptığımız bayan buluşmalarında 2015’ten kalma travmaları görüyorum. Bayanların 10’da 6’sı antidepresan kullanıyor, demek ki o süreç hala atlatılamadı. Aslında toplumun her ferdinde bir formda görülüyor bu travma. Onarıcı, düzgünleştirici bir çalışmaya çok fazla gereksinim duyuluyor. Zira beşerler kendini yalnız hissediyor. Bir terk edilmişlik hali var. Son periyotlarda burada yürütülen özel siyasetlerle göç verme hali var. İnsanların ‘Burası artık inançlı bölge değil, burada kendimizi inançta hissetmiyoruz’ söylemi çok fazla artmaya başladı. Bunun da belirli başlı sebepleri var. Yani o yürütülen özel siyasetler kapsamında bayanlar, çocuklar, gençler hususa, fuhuşa sürükleniyor.”
‘BELALI OLDUĞUNU HİÇ DÜŞÜNMEDİM’
Çatışmalarda aldığı yaralar güzelleşmeden çehresi değiştirilmek istendi Sur’un. Tarihi yapılarını talan etmek için pusuda bekleyenler var. Fakirlerin yabancılık çektiği bir yaşama biçimi ve iktisat ikame edilmek isteniyor. Bu ve gibisi nedenlerle Sur, Diyarbakır’ın çilekeş ve belalı ilçesi haline geldi.
Öte yandan bütçesi en zayıf olan Sur’a Belediyesi eşbaşkanı olmak cüret ister.
“Dört yıllık bir emeğim vardı Sur’da ve 8 yıl sonra belediyeyi halkın seçtiği bir kişinin yönetecek olması heyecan vericiydi” diyen Önkol, Sur’un belalı olduğunu ise hiç düşünmediğini belirtiyor.
‘BİR TIK DAHA SORUMLULUK ALDIM’
Ancak belediye o denli mi? Belediyenin kendine has bir işleyişi ve problemleri olduğu kesinlikle. “Bakış açısı çok önemli” diyor Önkol ve şöyle devam ediyor: “Kadına, çocuğa, tabiata bakış açısı çok kıymetli. Kendimi her manada, her alanda kâfi gördüğüm için söylemiyorum ve her vakit gelişime açık olmalıyız diyorum. Bildiklerimizin üstüne her vakit yeni bir şeyler katabilmeliyiz. Dünden daha farklı olmalıyız. O farklı bir şey. Fakat ben kendimi Sur’a karşı sorumlu hissediyordum. Aslında sivil alanda Sur için bir şeyler yapıyordum. Yalnızca alan değiştirdim, bir tık daha fazla sorumluluk aldım. Daha çok alana ve şahsa ulaşma imkanım olacak. Bu nedenle eşbaşkanlık için müracaat yoluna gittim. Hani sorumluluk hissinden gelen bir şeydi. Sur’un çok fakir bir belediye olduğunu, kendine yetebilen bir iktisadının olmadığını bilerek geldim.”
Aday olduğunu ailesiyle paylaşan Önkol, o denli net konuşmuş ki babası, “Başına bir iş gelir, vazgeç” diye itiraz edememiş aday olmasına. Annesi ise seçim propagandası sırasında dayanağını esirgememiş, daima yanında olmuş ve köy köy birlikte dolaşmışlar.
Önkol, seçim sürecini, “En hoş dönem” diyerek tanım ediyor: “Belediye ne durumda, nasıl bir enkaz devralacağımızı bilmiyorduk. Lakin herkes kenetlenmiş, herkes kazanmaya odaklanmıştı. Zira bizim olanı geri alacaktık. Herkesin motivasyonu buydu. Nitekim. Bir günde üç kere serum vurduğumu hatırlıyorum. Lakin tekrar de çalışmalara devam ediyorduk. Eşbaşkanım keza o denli, çalışma arkadaşlarımız o denli. Hatta bir arkadaşımız safra kesesini aldırmalıydı, ameliyatı seçim sonuna bıraktı. Bizim olanı geri alacaktık ve halkımıza hizmet edecektik, tek motivasyonumuz buydu.”
‘KAYYIMDAN KALAN ALIŞKANLIKLARI DEĞİŞTİRECEĞİZ’
DEM Partili Fatma Gulan Önkol, Sur Belediyes’ini kayyımdan devraldı. Belediyeye adım atar atmaz karşılaştığı şey, belediyede alışık olmadığı hiyerarşik bir sistemin kurulduğu olmuş.
“Biz yoldaşlık, arkadaşlık temelinde bir yapılanmaya gidiyoruz. Sivil toplum alanında da bu böyleydi. Fakat işte belediyeye geliyorsun ve kayyımın tahribatlarından biriyle karşılaşıyorsun. Beşerler önünde el pençe, ‘Efendim’ deyip duruyorlar. Bu bana çok yabancı gelmişti. Biz kimin efendisiyiz? Burada halkın iradesini temsil ediyoruz, o farklı bir şey. Lakin biz kimsenin üstünde değiliz. Kayyımla çalışanlara soruyoruz, kayyımın yüzünü hiç görmemişler. Binaya neredeyse hiç gelmemiş, kimseyle teması olmamış. Geldiğinde de çalışanların önünde bu türlü el pençe durmasını istemişler. O itaat, biat kültürü beni çok şaşırttı. Bu kadar beklemiyordum.”
Önkol, tüm ünitelerle tek tek konuşarak eşbaşkanlığı ve partilerini, nasıl bir belediyecilik tavrı sergileyeceklerini anlattıklarını söylüyor. Önkol, şunu da ekliyor kelamlarına: “Sur halkı kayyımdan talep etmediklerini haklı olarak bizden talep ediyor.”
‘KAYYIMIN ADAMLARI’
Kayyım periyodunda işe alınanlar, değerli mevkilere getirilenlerin çalışmak konusunda isteksiz davrandıkları ileri sürülüyor. Nasılsa kayyım gelecek ve belediye eski sistemine dönecek beklentisiyle raporlarla günü kurtarmaya çalışan işçinin varlığı da herkesin malumu.
Önkol, belediye çalışanının motivasyonunu üçe ayırıyor: Birincisi, ekmeğimin peşindeyim, kayyımla da seçilmiş liderle da çalışırım diyenler. İkincisi, belediye başkanı bizim partidendir, diyenler ve üçüncüsü, ben DEM Partili liderle çalışmak istemiyorum, diyenler. Bunlar tabi bunu açık açık söylemiyorlar. Lakin çalışmak konusunda isteksiz davranıyorlar ve raporlar alarak işe gelmiyorlar.
Önkol, “Biliyorsunuz belediyeyi aldığımızda bir paklık krizi yaşandı, çöpler vaktinde toplanmadı ve bir kirlilik oluştu. Bunun propagandası yapıldı. Herkesi töhmet altında bırakmak istemem lakin çalışanlarımız da esnaf da bu propagandaya alet oldu. Bu bir hazmedememe sorunuydu ve artık sıkı bir kontrolle değerli oranda çözdük paklık meselesini” diyor.
‘BİZ BU İHTİMALİ KONUŞMUYORUZ’
Kayyım devrinde lider yardımcılığına atanan, müdür yapılan çalışanın aylarca “kayyım atanacak” propagandası yaptığını tabir eden Önkol, bunların diğer alanlara geçtiğini ve çalışmak zorunda olduklarını belirtti. Rapor alarak işe gelmeyenleri hem emek kuruluna hem de üst şuraya bildirdiklerini söyleyen Önkol, bu tavrın birlikte çalışma barışına ve ahlakına uygun bir tavır olmadığını vurguladı.
Önkol’un kayyım beklentisi içinde olan işçiye iletisi ise şöyle: “‘Kayyımı bekliyoruz’ demek, kayyımı çağırmak ve tıpkı vakitte onu yasallaştırmak, meşrulaştırmak manasına geliyor. Biz kayyım ihtimalini konuşmuyoruz, bunu düşünmüyoruz. Olabildiğince hizmete odaklanıyoruz. Nasıl daha âlâ bir çalışma üretebiliriz, onu konuşuyoruz. Zira kayyım gündemde epey bu senin çalışma arkadaşına da olumsuz bir formda yansıyor. Biz kayyım hiç gelmeyecekmiş üzere çalışıyoruz.”
KALDIRIM İŞGALİ İÇİN TAHLİL ARANIYOR
Önkol, paklık sorununu konuşurken Büyükşehir Belediyesi’nden zabıta dayanağı aldıklarını da söyledi. Önkol’a, bilhassa Gazi Caddesi ile Melik Ahmet Caddesi’ndeki kaldırım işgalini de sorduk.
Önkol, seyyar kebapçılarla görüştüklerini, Esnaf ve Sanatkarlar Odası ile toplantı yaptıklarını söyledi. Dediğine nazaran bir kurul da oluşturulmuş.
“Eleştiriler çok fazlaydı. Sarı çizgi var, vaktinde o denli bir metot uygulanmış ve buna uyulmuyor. Hem işportacılar hem de esnafla konuştuk. ‘Bakın biz bu türlü bir uygulamaya gideceğiz, bilginiz olsun’ dedik. Evvel bilgilendirdik sonra uygulama evresine geçildi. Bu noktada hala çalışıyor arkadaşlarımız. Fakat şöyle bir şey de var, bölge fakir bir bölge. Yani yer sahibi için söylemiyorum fakat işportacılar önemli manada yoksullukla uğraş ediyor ve yıllardır bu işi yapıyorlar.
Onlarla konuştuk ve onlar da kendilerine bir yer bulmamızı istediler. Artık bunun üzerine çalışıyoruz. Kimseyi mağdur etmeden bu sıkıntıyı çözeceğiz.”
‘YERİNDE DÖNÜŞÜM İLE KİMSEYİ MAĞDUR ETMEYECEĞİZ’
Çatışmalar sırasında ve sonrasında Sur’da yüzlerce konut yıkıldı. Bunların ortasında tescilli olanlar da vardı. Sonuçta birçok insan evsiz kaldı ve Sur’dan göç etmek zorunda bırakıldı. Lakin göç edenlerin çabucak hepsinin Sur’da yaşamak dileğinde olduğunu söylemek mümkün. Devletin önerdiği parayı kabul etmeyenler mahkemeye başvurdular. Hükümetin dayattığı kentsel dönüşüm ile ilgili meseleler devam ediyor. Sur Belediyesi bu hususta nerede duruyor ve mağdur olduklarını tabir eden Sur halkına takviye olabilecek mi?
Fatma Gulan Önkol, Sur mağdurlarını Göç Der Eşbaşkanlığı yaptığı devirden tanıdığını hatırlatıyor. Mağduriyetlerini ve taleplerini o devirden biliyor. Çabuk Kamulaştırma Davası üzerinden hak taleplerine takviye sunmuşlar.
“Ancak” diyor Önkol ve şunları söylüyor: “Oralar Etraf ve Şehircilik Bakanlığı’na, TOKİ’ye bağlanarak belediyenin sorumluluk alanından çıktı. Yani biz oraya çivi bile çakamıyoruz. Yalnızca işte çöpünü topluyor, paklığını yapabiliyoruz. Oraya dair bir kelam hakkımız şu anda yok. Fakat mülk sahipleri davayı hala sürdürüyor. Hem bizden hem partiden beklentileri var. Bence oraya dair bir inisiyatif oluşturulmalı. Yerinden edilen ailelerin bir ortaya geldiği, oraya dair bir telaffuz ürettikleri ve oranın bahtını, geleceğini belirleyen oradan çıkarılan aileler olmalı bu inisiyatifin içinde. Halk ne isterse imkanlar oranında, olabilirliği ölçüsünde biz de dayanak olmaya hazır olmalıyız. Sonuçta 2015 sürecinde önemli manada hak ihlaline uğrayan ailelerin en çok telaffuz üretme hakkının olduğunu düşünüyorum.”
Anzele etrafında de bir dönüşüm projesi var. Önkol, bu proje ile ilgili şu bilgileri verdi: “Anzele Çevre ve Şehircilik Bakanlığı ve Büyükşehir Belediyesi’nin inisiyatifinde. Aslında bu proje yıllardır askıda bekliyorken kayyım sürecinde bir anda etkin edildi. Ve yaklaşık 300 aileyi ilgilendiriyor. 2015 sürecinde ne yaşanmışsa birebir şey onlar için de yaşanıyor. İşte konutun durumu tespit ediliyor ve 150 bin, 300 bin üzere bir para veriyorlar ailelere. Ve diyorlar ki, ‘Biz sizden bu parayla burayı satın alıyoruz, gidin nerede yaşıyorsanız yaşayın.’ Ailelerin dediği şey de şu: Biz 300 bine yıllık kiramızı dahi ödeyemeyiz. Fakat birebir vakitte orada zelzeleden etkilenen ağır hasarlı binalar, dönüşüme girecek yapılar da var. Gitmek istemiyor beşerler. Büyükşehir Belediyesi ile Anzele Parkı’nda bir halk buluşması yaptık. Halkın beklentisi şuydu: ‘Tamam, Büyükşehir Belediyesi bu projeyi yapacaksa yapsın fakat tıpkı vakitte bize toplumsal konutlar tesis etsin, biz o meskenlere gidelim. Yapabiliyorsanız aileden birini istihdam edin. Biz kredi çekelim. O halde size karşı borcumuzu da ödeyelim.’ Mantıklıydı talepleri. Büyükşehir de orada gerekli notlarını aldı. Büyükşehir’in esasen toplumsal konut yapmak teşebbüsü var. Lakin bu tasarruf önlemleri nedeniyle 3 yıl boyunca bunu yapamayacağız. Lakin toplu konut projesini hayata geçirmek için yollar aranıyor. Tasarruf önlemleri kapsamında neler yapabiliriz, bunun araştırması içerisindeyiz. Zira halkın bir daha mağdur edilmesini istemiyoruz.”
YOKSULLUK, HIRSIZLIK, FUHUŞ, UYUŞTURUCU
Sur sokaklarında beşerlerle sohbet edip, “En büyük şikayetiniz nedir?” diye sorarsanız, şu yanıtı alacaksınız: Hırsızlık, fuhuş, uyuşturucu.
Bu üçünün çıkış noktasını varsayım etmek ise sıkıntı olmasa gerek. Yoksulluk hırsızlığın, fuhuşun ve uyuşturucunun temel kaynaklarından biridir. Bu hatalarla çabayı belediyenin tek başına yürütmesi pek mümkün değil. Ancak yeniden de belediyenin yapabileceklerini vardır kesinlikle.
Önkol, hususla ilgili şunları söyledi: “Bütün bu saydıklarınız sistemin özel siyasetleri sonucu gelişti. Zira sistem, ‘Biz bu insanların beynini nasıl uyuşturabiliriz? Biz bu insanları eleştirel akıldan, politik bir çizgiden nasıl uzak tutabiliriz’ anlayışıyla yaklaşıyor uyuşturucuyu. Uyuşturucu kullanımı günden güne büyümeye, yayılmaya başladı. Bunu teşhir etmek gerekiyor. Belediye olarak bize burada ne düşüyor? Yakın vakitte stratejik planımızı tamamladık. İşte beş yıllık bir program çıktı. Çocuklarla, bayanlarla, gençlerle başka farklı çalışma yürüttük. Bu çalışmanın sonuçlarını yakın vakitte göreceğimizi umut ediyorum. Kısa vadede yaptıklarımız da var elbette. Burada büyük spor kompleksleri yapabileceğin, toplumsal çalışma üretebileceğin büyük alanların yok. Bir de tasarruf önlemleri var tabi. Biz ne yaptık? Sokak çalışması yaptık. İşte Anzele Parkı’a oyun ringlerini götürdük. Müzik sistemini kurduk. Çocuklar doyasıya oynadı, eğlendi.”
Ama bu işlerin sürekliliği kıymetli, değil mi? Önkol, bu soruya şöyle karşılık verdi: “Burada yer tesisi kendini mecburî olarak gösteriyor. Sanki düğün salonlarını alıp dönüştürsek ve gençler için alan mı hazırlasak, diye düşünüyoruz. Zira, az evvel dediğim üzere, Sur’da gençlerin ve çocukların yararlanabileceği yeni bir kompleks açmak için yer yok. Ya da eski Diyarbakır konutlarını gençler için kullanıma açacağız. Mesela az ileride gençlik merkezimiz var. Burada kültür sanat çalışmaları, müzikal çalışmalar yapılıyor. Gençler Güzel Sanatlar Fakültesi için üniversite hazırlıklarını burada tamamlıyor. Bu merkezleri birçok mahalleye yapabiliriz. Evet, gençler hususa, fuhuşa sürükleniyor. Bunun nedeni de yoksulluktur, ekonomik krizdir. Birebir vakitte kendilerini tabir edebilecek alanların olmayışıdır. Bunun farkındayız ve bu sıkıntıları gidermek için çalışmalarımız var.”
TARİHİ SUR İÇİN HAFIZA MÜZESİ
İnsanın belediye başkanı olduğu yerle ilgili bir hayali olmalı. Sivil toplum örgütü temsilcisi olarak Sur’da çalışmalar yürütmüş olan Önkol, belediye başkanı olarak nasıl bir Sur hayal ediyor sanki?
Önkol, “Çiçek üzere bir Sur istiyorum” diyor ve şunları ekliyor: “Çiçek üzere bir bölge istiyorum. Farklılıkların bir ortada rahatlıkla yaşadığı, çocukların nitekim sokakta eğlenebildiği, bayanların kendini inançta hissettiği, karanlık sokakların olmadığı, birebir vakitte kültürünü yansıtabildiği, hafızasının canlı tutulduğu, dengbêj seslerinin duyulduğu bir Sur hayal ediyorum. Sur, bir hafıza müzesine sahip olsun istiyorum. Başımdaki Sur bu türlü.”
‘2019’A KADAR SUR’U TOPARLAYACAĞIZ’
Sur’un çiçek üzere olması için belediyenin bütçesinin olması gerekiyor. Lakin Sur Belediyesi’nin de borçları var. Tasarruf önlemleri de eklenince Sur nasıl çiçek üzere olacak?
Sur Belediyesi Eşbaşkanı Fatma Gulan Önkol, “Kaynak yoksa boş verelim demiyoruz. Kaynak arayışlarımız var” diyor. Kardeş belediyecilik projesini önemsediğini söz eden Önkol, şunları söyledi: “Sur ilçesinde bir hizmet aksıyorsa bu Kayapınar’ın ya da Büyükşehir Belediyesi’nin de kaygısı olmalı. Kent bir bütün, birbirinden bağımsız değil. O nedenle bir proje ofisi oluşturduk. Milletlerarası fon kuruluşlarına proje geliştirme fikrimiz var. Ayrıyeten üretimi temel alan bir çalışma yürütmek istiyoruz. Sur tarım ve hayvancılık bölgesi, bunu nasıl daha verimli hale getirebiliriz üzerine çalışıyoruz. Bir biçimde kanal bulup buranın iktisadına yetecek, üretimi sağlayabilecek kaynaklar oluşturmamız gerekiyor. Sur halkı toplumsal belediyecilik nedir, kayyımdan bu yana unutmuş. Ve 2024 yılındayız. 2029 yılına kadar Sur’u toparlayacağımızı düşünüyorum. Zira biz bu kenti, bu halkı seviyoruz. Kültürümüzü, kimliğimizi seviyoruz. Bütün farklılıkları seviyoruz, hürmet duyuyoruz. Her adım halkı gözeterek atacağız.